We zijn in Ushuaia! De meest zuidelijk gelegen stad ter wereld en onze laatste stop voor Antarctica. Fin del Mundo - het einde van de wereld. Morgen gaan we aan boord voor onze ‘expeditie' naar Antarctica, maar eerst een verslag van onze reis door het uitgestrekte Patagonie.

Op Chiloe leek het leven stil te staan, ná Chiloe lijkt het leven wel haast op te houden... Quellon, het dorpje in de zuidelijke punt van Chiloe, is het eindpunt van de Panamericana snelweg die in Alaska begint. Veel meer andere wegen zijn er ook niet in de zuidelijke helft van Chili, dus nemen we zoals al aangekondigd in het vorige berichtje de ferry van Quellon naar Puerto Chacabuco, een tochtje van zo'n 27 uur.

Rond 12 uur 's nachts staan we klaar om aan boord te gaan. Dit gaat volgens het principe 'vrouwen en kinderen eerst'. Karel-Henk doet geduldig een stapje achteruit en ziet Fleur, die meteen een zwemvest in haar handen geduwd heeft gekregen, samen met allemaal Chileense vrouwen, kinderen en... mannen (!) aan boord gaan, om vervolgens op het laatste moment toch ook maar aan boord van het bootje te springen. De ferrytocht was echt prachtig! Met stralend weer varen we langs de Chileense fjorden en zien onderweg pinguins, zeeleeuwen en dolfijnen. Verschillende keren wordt gestopt om in tal van ‘haventjes' mensen op te halen en af te zetten. Kleine gehuchten van soms maar drie huizen die waarschijnlijk niet anders te bereiken zijn dan met deze ferry, die één keer per week vertrekt. Je zal er maar wonen...

In Puerto Chacabuco nemen we de bus naar Coyhaique. Daar brengen we de dag door met een wandeling te maken naar een nationaal natuurreservaat. We hebben helaas geen tijd om het reservaat zelf te bezoeken, want aan het eind van de middag nemen we alweer de bus door naar Puerto Ibañez, vertrekpunt van de volgende ferry. Maar de wandeling naar het reservaat toe was ook best de moeite waard. De bus (de enige van die dag) komt alleen helaas aan in Puerto Ibañez als de ferry net vertrokken is en dus vermaken we onszelf noodgedwongen een dag in dit gehucht, waar echt niets te beleven is. Na wat rondvragen komen we er achter dat er op 8km van het dorp een waterval is. We besluiten er naar toe te lopen. Van de drie auto's die ons passeren stoppen er twee om ons mee te nemen. Toeristen die willen wandelen komen ze hier niet vaak tegen! De waterval was een aangename verrassing en 's avonds zitten weweer op de boot naar Chile Chico.

In Chile Chico (wederom een dorpje van niets) is een basketbaltoernooi aan de gang waardoor er, als we om 12 uur 's avonds aankomen, geen bed te vinden is. De rest van dit deel van Chili, niet bepaald de route die de meeste toeristen afleggen, is echt uitgestorven dus dit hadden we niet verwacht. Uiteindelijk slapen we in een stapelbed bij een lokale buschauffeur en zitten we te ontbijten tussen de foto's van zijn kinderen. De volgende dag rijdt de beste man ons de grens over naar Argentinië.

Inmiddels zijn we dit uitgestorven gedeelte van Chili behoorlijk beu. De natuur is prachtig, maar er is geen infrastructuur om er goed van te kunnen genieten. Geen lokaal openbaar vervoer, wandelpaden of andere toeristische voorzieningen, dus komen we niet verder dan onze geïmproviseerde wandelingetjes langs de kleine wegen. In Argentinië willen we dan ook snel mogelijk doorreizen naar El Chalten. El Chalten wordt ook wel de hiking capital van Argentinië genoemd, en daar hebben wij wel oren naar! We moeten wel nog even geduld hebben, want de eerst volgende bus gaat pas over 3 dagen... Dus trakteren we ons in het grensdorpje Los Antiguos op een goed en super mooi gelegen hotel (net buiten het dorp, aan het meer). Traditiegetrouw eten we de eerste avond in Argentinië vlees.We bestellen ‘parilla' (ofwel: barbecue) in zo'n beetje het enige restaurant in Los Antiguos (gerund door de Nederlander Nick) en krijgen een enorme berg vlees op een minibarbecue op tafel geserveerd. De halve koe ligt erop, inclusief lever, dunne darmen en andere dubieuze stukken taai vlees die we niet herkennen. (Argentijnen houden van taai en lang doorbakken vlees met een goede vetrand eraan). We nemen het stukje biefstuk en een worstje en besluiten de volgende keer weer gewoon een biefstuk te bestellen. De volgende twee dagen vermaken we ons in en om het hotel met in de zon zitten aan het meer, tafeltennissen, klimmen op de klimmuur, hardlopen (gevolgd door een duik in het ijskoude meer!) en lekker eten bij Nick (er stonden gelukkig ook vegetarische gerechten op de kaart).

Op de derde dag is het zover. We hebben onze batterijen weer opgeladen en... er is een bus! We rijden 13 uur over de legendarische route 40 door het dorre en droge landschap van de Argentijnse steppe en zien 13 uur lang niets... met af en toe alleen een guanaco of een nandu. El Chalten is een gezellig klein dorpje in het Nationaal Park Los Glaciares dat in 1985 uit de grond is gestampt om dit Argentijns grondgebied aan de grens met Chili veilig te stellen. Alles is er dus supernieuw en het is toch wel bizar om in zo'n jong dorpje rond te lopen. Het dorp is behoorlijk toeristisch, maar dat vinden we even niet zo erg, we zijn back on the tourist track! El Chalten wordt omringd door het beroemde Fitz Roy-massief. Hier wandelen we drie dagen. De eerste twee dagen is het erg bewolkt en zien we weinig van de puntige Fitz Roy berg. Dag 2 is zelfs zo slecht (regen en enorm harde wind) dat we twijfelen of we wel door moeten lopen naar de camping die we bedacht hadden (aan de voet van Fitz Roy). Gelukkig besluiten we door te gaan en doorstaan we die nacht enorm harde windstoten die ook in de tent heel goed voelbaar zijn. Slapen zit er dus niet echt in, maar als het licht wordt zien we blauwe lucht en ook Fitz Roy zelf komt langzaam uit de wolken. Wow!!!

Na El Chalten bezoeken we El Calafate. Hier komen we (en al die andere honderden toeristen) maar voor één attractie: de wereldberoemde Perito Moreno gletscher. Deze gletscher is de op één na grootste (buiten Antarctica) ter wereld (de grootste ligt er naast). Het bijzondere is dat de Perito Moreno stabiel is, aan de ene kant breken er grote stukken ijs af, maar aan de andere kant is er door de vele sneeuwval zoveel accumulatie van ijs dat dit allemaal gecompenseerd wordt. We boeken een toertje waarbij we ons eerst vergapen aan de voorkant van de gletscher (toevallig heel handig gelegen tegen een schiereiland waar ze mooie balkonnetjes hebben gebouwd voor alle toeristen die zo vanaf veilige afstand de gletscher kunnen bekijken). Het is echt een audiovisueel spectakel. Het gedonder van het afbreken van ijs is zeker zo indrukwekkend als de 60 meter hoge ijswand waar je tegen aankijkt. (die 60m is dan alleen het gedeelte boven water, zoals altijd bij ijs zit het grootste gedeelte onder water).

Na een uur beginnen we onze trektocht over de gletscher. Eerst een heel stuk over de morene (steenpuin wat met de gletscher mee komt) en dan beginnen we op het ijs. We binden de crampons over en maken ons op voor één van de meest surreëele wandelingen van onze reis. Onderweg zien we mooie ijsformaties in verschillende kleuren wit en blauw, meanderende beekjes en sinkholes (kolkgaten waar het smeltwater in verdwijnt).

Een mooi voorproefje voor nog veel meer ijs op Antarctica!