We bezoeken het rijk van de Inca's in Cuzco en Machu Picchu, bewonderen koloniale gebouwen in Arequipa en zien condors voorbijvliegen in de Cañon del Colca. Ook beklimmen we een 6000 meter hoge berg, letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt van onze reis.

Cuzco

Cuzco, eens het middelpunt van het rijk der Inca's. Nu vooral het middelpunt van het toerisme in Peru. Hoewel er in en rond de stad veel overblijfselen van de Inca's te bezichtigen zijn, komt iedereen hier toch maar voor één ding: Machu Picchu, de verloren stad van de Inca's. Wij besteden onze eerste dag in Cuzco dan ook met het aflopen van alle aanbieders van trekkings naar deze beroemde stad. Aan het eind van de dag blijkt echter dat we, na ons avontuur in Huayhuash, geen van beiden enthousiast te krijgen zijn voor deze trekkings en hebben we in plaats daarvan een ticket geboekt voor een tour naar de heilige vallei. De dag daarop stappen we in een mini-busje vol toeristen en zijn we overgeleverd aan het strenge tijdschema van de gids. We bezoeken verschillende Inca-ruïnes in de vallei en maken kennis met de indrukwekkende stenen bouwwerken. Het is ongelovelijk en nog steeds niet helemaal verklaard hoe ze zonder het wiel stenen van enkele tonnen tientallen kilometers versleept hebben en deze vervolgens naadloos zonder cement op en in elkaar gestapeld hebben. Ook bijzonder is dat de plaatsen in de heilige vallei die we bezoeken nog steeds bewoond zijn en dat de oude Incamuren standhouden in de huidige bebouwing.

Machu Picchu

Twee dagen later nemen we de trein naar Machu Picchu. We slapen een nachtje in het nabijgelegen Aguas Calientes, waar de wekker al om 03.30 uur afgaat. We willen namelijk vóór de eerste bus in Machu Picchu zijn om zo als één van de eersten naar binnen te kunnen én een stempel op ons toegangsbewijs te halen voor de berg Wayna Picchu, vanwaar je een mooi uitzicht hebt op Machu Picchu. Dus staan we samen met een paar honderd andere toeristen 's ochtends om 5 uur te wachten bij een brug totdat de poort naar de trappen naar Machu Picchu open gaat. Na 40 minuten traplopen zijn we boven, halen ons stempel en lopen we even later als één van de eersten Machu Picchu binnen. De zon is dan nog achter de bergen en het is toch wel een magisch moment als deze even later over de berg komt en het nog relatief lege Machu Picchu beschijnt. We verblijven de hele dag in de verloren stad, beklimmen de Wayna Picchu, zonnen even op een van de vele Inca-terrassen en doen ons tegoed aan een belachelijk duur lunchbuffet.

Arequipa

Vanaf Cuzco reizen we door naar Arequipa, de tweede stad van Peru. Arequipa is de verblijfplaats van Juanita, een ijsmummie die in 1995 op een besneeuwde vulkaan is gevonden. De Inca's geloofden dat de bergen en vulkanen goden waren en na een vulkaanuitbarsting was het dan ook gebruikelijk om een mooi en jong meisje te offeren om de god tevreden te stellen. De Inca's (en andere pre-columbiaanse culturen in Zuid-Amerika) waren wat dat betreft een wreed volk, zo zijn er op offerplaatsen ook babylijkjes met braaksel op de borst gevonden, een teken dat ze levend geofferd zijn. Juanita was nog maar zo'n 12 jaar oud en heeft meer dan 500 jaar in de gletscher op de vulkaan gelegen. Het ijs heeft ervoor gezorgd dat ze al die tijd goed bewaard is gebleven en om ervoor te zorgen dat ze ook de komende 500 jaar gaaf blijft, ligt ze nu opgebaard in een grote vriezer in een museum in Arequipa.

Ook bezoeken we een klooster uit de Spaanse koloniale tijd. Dit klooster is zo groot dat het eigenlijk een dorp binnen de stad is. Eerst was het een waar pretklooster, waar nonnen uit rijke Spaanse families de beschikking hadden over voldoende slaven (‘bedienden') die hen verzorgden. Nadat hier door een strenge non een eind aan gemaakt was, is het leven in het klooster gedurende enkele eeuwen volledig geïsoleerd geweest van de buitenwereld. Nu wonen in een klein gedeelte nog slechts 30 nonnen en is het overgrote deel voor toeristen opengesteld. De kleurrijke muren, planten en schilderingen vormen een zeer fotogeniek geheel!

Chachani

Na een aantal relaxte dagen in Cuzco en Arequipa hadden we ons een nieuwe uitdaging gesteld: het beklimmen van een 6000 meter hoge berg. Ons oog was gevallen op de Chachani, volgens de Lonely Planet een van de makkelijkst beklimbare 6000 meter toppen ter wereld. En dat komt goed uit, want wij hadden nog nooit een berg beklommen. De dag voor de beklimming komt onze gids ons opzoeken in ons hostel om onze kleding en schoenen te keuren en aan te vullen met materiaal van de organisatie. Ook bespreken we de beklimming en meteen komt hij met de eerste teleurstelling. Omdat er nu niet heel veel sneeuw op de berg ligt, we beiden geen ervaring hebben met pikhauwelen en crampons (ijzers voor onder je schoenen) en hij onze schoenen stevig zat vindt, nemen we geen pikhauwelen en crampons mee. Jammer, onze bergbeklimming lijkt een ‘gewone' wandeling te worden en het stoere is er een beetje af.

Om 11 uur 's avonds worden we na twee uurtjes slaap opgehaald. We rijden 2,5 uur in een 4WD over een zeer oncomfortabel zandpad naar het basecamp op 5000 meter. We dragen ieder twee broeken, twee shirts, twee vesten, een jas, muts en twee paar handschoenen. We drinken nog een kopje cocathee en beginnen dan om 2 uur 's nachts aan onze beklimming. We starten in een overdreven rustig tempo. Het is 8 uur naar de top, dus we moeten wel rustig beginnen. De eerste uren is het alleen maar omhoog en het valt ons zwaar in de vrieskou en op deze hoogte. Het water in de slangetjes van onze camelbags is zelfs bevroren. Dan komt er een lastige traverse waarbij we een stuk moeten afdalen en een paar ijsvelden moeten passeren. Voor de zekerheid zitten we met een touw aan de gids vast. (Ook zonder crampons toch best stoer). De gids heeft wel een pikhauweel bij zich waarmee hij voor ons een pad door de ijsvlakte probeert te maken. Mede door het stuk afdalen zitten we na 5 uur lopen nog ‘maar' op ruim 5500 meter en moeten we dus nog meer dan 500 meter klimmen naar de top op 6075 meter. Het is afzien. Langzaamaan wordt het licht. Hoewel we de zon al kunnen zien, lopen we nog een heel stuk in de schaduw van de berg omhoog. Fleur is duizelig door de hoogte en heeft het zwaar. De gids spreekt haar streng toe: 'zo halen we de top niet!' Het lopen moet constanter. Niet meer stoppen waar hij niet stopt, niet meer hijgen, maar elke stap gecontroleerd zetten en bij elke stap heel diep ademhalen. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar de knop gaat om en braaf zet ze steeds haar voet in het voetspoor van de gids en loopt ze door in zijn tempo. Als we de zongrens bereikt hebben, nemen we een laatste pauze en maken we ons op voor het laatste zig-zagpad naar de top. Fleur gaat goed met haar denkbeeldige lijntje aan de gids, maar nu zakt bij Karel-Henk het lood in de schoenen... Na driekwartier ploeteren, bereikt ook hij de top waar Fleur en gids Johan hem opwachten en feliciteren. We staan op (volgens de kaart) 6075 meter! De hoogtemeter van de GPS geeft zelfs 6090 meter aan.

Na even uithijgen snel een paar foto's maken en vooral niet te lang op deze hoogte blijven. We kunnen beter een stuk afdalen om even te rusten. Maar... Karel-Henk had nog een intermezzo in gedachten. Met enige emotie (deels van de uitputting) zakt hij op z'n knie en vraagt Fleur ten huwelijk. We gaan trouwen!! Dat geeft nieuwe energie voor de afdaling. Met grote passen rennen we de puinhelling af en zijn we in nog geen 5 minuten onder aan de helling wat ons net omhoog bijna een uur had gekost. Het afdalen is fijn, maar al snel moeten we weer in de touwen voor het lastige stuk dat we dit keer omhoog moeten passeren. Daarna is het alleen nog naar beneden. De benen zijn helemaal op als we na 11,5 uur lopen terug zijn bij de auto. Slapen zit er echter nog niet in: eerst nog de hobbelige weg terug naar Arequipa.

Cañon del Colca

Na zo'n twaalf uur onafgebroken slaap zijn we weer een beetje bijgekomen en relaxen we nog een dagje in Arequipa voor we doorreizen naar de plaatselijk 3000 meter diepe Cañon del Colca, de op één na diepste van de wereld (ter vergelijking de Grand Canyon is op zijn diepst ‘slechts' 1000 meter). We maken een korte wandeling, maar zijn hier vooral naar toegekomen om condors te kijken. In de Cañon heb je prachtige uitzichtspunten waar de vogels op ooghoogte tot op enkele meters afstand voorbij zweven.

Via het Titicacameer reizen we nu door naar Bolivia, dus het volgende verhaal komt van daar.