Vale la pena in Huayhuash - het was het afzien waard!

Huaraz is een gezellig bergstadje midden in de Andes op zo'n 3200 meter hoogte. Hier boeken we een tiendaagse trektocht rond (en door) een van de mooiste bergketens van de wereld: de cordillera Huayhuash. Om te acclimatiseren aan de hoogte maken we eerst een dagtocht naar Laguna Churup, een meer op 4450 meter hoogte. Het was een lange dag van klimmen, klauteren met handen en voeten langs een watervalletje en hijgen. Bij terugkomst in Huaraz zijn we beiden bekaf. Weten we zeker dat we dit tien dagen willen doen, zonder bij te kunnen komen in een goed hotel met fijne douche?

Maar ja, geen weg terug. Dus de volgende dag beginnen we samen met twee Zwitsers, een Duitser, een Madrileen en een meisje uit Lima aan ons tiendaagse avontuur. De eerste dag worden we met een busje de bergen ingebracht en afgezet op een kampeerplaats langs de weg. Dat het afzien wordt deze dagen is meteen duidelijk: het is stervenskoud en de harde wind maakt het niet makkelijk om de grote kooktent op te zetten. 's Avonds eten we wat de pot schaft en horen we de stoere verhalen aan van onze medehikers over bergbeklimmingen en eerdere trektochten. We voelen ons erg onervaren! Na het eten meteen naar bed voor de eerste koude nacht in de tent. 's Nachts vriest het zo'n tien graden en 's ochtends staat er niet alleen ijs op, maar ook in de tent (van bevroren condens).

Na het ontbijt beginnen we onze trektocht. We worden begeleid door een gids, een kok, zes ezels die alle spullen dragen, twee paarden (voor het geval dat één van ons niet meer in staat is om op eigen benen terug te keren) en een ezeltjesmeneer en lopen gemiddeld 6 tot 7 uur per dag. Elke dag (met uitzondering van de laatste dag) moeten we een pas over, waarvan twee meer dan 5000 meter hoog zijn! De twee sportieve Zwitsers op hun sportschoentjes rennen naar boven en zijn standaard ver voor de rest op de pas. Maar... wij blijken goede middenmoters en volgen samen met de Duitse jongen op gepaste afstand. We lopen langs meren en mooie valleien. Op de toppen genieten we van prachtige uitzichten op besneeuwde bergtoppen en gletsjers. De zon schijnt, we zien condors voorbij vliegen en zijn de stervenskoude nachten snel weer vergeten.

Het is onvoorstelbaar om tien dagen te kunnen lopen zonder een weg of auto tegen te komen. Toch duiken er op de meest afgelegen plekken plotseling bewoonde huisjes op. Tot nog niet zo lang geleden was de Huayhuash-trek onveilig omdat de bergbewoners toeristen overvielen en beroofden. Nu zien ze in dat ze ook op een geweldloze manier kunnen verdienen aan de toeristen en moeten we vaak een paar soles betalen om in 'hun' vallei onze tent op te mogen zetten.

Op de vierde dag van onze tocht slaat het weer om en hebben we aan het eind van de middag (als de tent net op staat) een fikse hagel- en onweersbui. Dag vijf staat in het teken van hotsprings: heerlijk om ons weer eens uitgebreid in warm water te kunnen wassen! Deze ontspanning was echter van korte duur want de volgende dagen wachtten ons de zwaarste beproevingen. Eerst volgt de hoogste pas van onze tocht (5070 meter) na een lange en loodzware klim over een eindeloze puinhelling. Bij elke stap die we zetten zakken we weer de helft terug. Onze beloning: het mooiste uitzicht van de hele tocht! Vervolgens nog ruim 1500 meter afdalen om de dag erop weer 1300 meter terug om hoog te mogen klimmen.

Op de laatste dag (wederom een vermoeiende afdaling) lopen we trots en moe het dorpje van onze eindbestemming binnen. Het was een geweldige anderhalve week die veel van ons heeft gevergd (mentaal meer dan fysiek - je moeten wassen bijvoorbeeldin ijskoud smeltwater, elke dag was het weer de vraag: wel of niet?). Ook voor de bergschoenen van Karel-Henk had de tocht geen dag langer moeten duren. Elke dag verloor hij stukjes van zijn zool en op het einde was de zool gehalveerd.

Gelukkig hebben we dit avontuur beleeft met een erg gezellig groep mensen. Na terugkomst in Huaraz gaan we 's avonds met zijn allen uit eten (hoera! een menukaart met keuzemogelijkheden - we zouden alles wel willen bestellen) en drinken we tot diep in de nacht Pisco Sours (de nationale drank van Peru). Na tien dagen van totale afzondering van de beschaving weten we de geneugten van de moderne wereld extra te waarderen: we genieten van een warme douche, een bed, verse groenten en fruit en meest van al: een WC.

Inmiddels zijn we via Lima doorgereist naar Cuzco, waar we de afgelopen dagen hebben doorgebracht (maar daarover later meer). Hier hebben we ook een schoenmaker gevonden die de schoenen van Karel-Henk heeft voorzien van twee nieuwe zolen (we hadden hier heel wat bekijks met die enorme bergschoenen in maat 45). De schoenen zijn klaar voor een nieuwe trek! Wij echter nog niet: we vertrekken vandaag lekker lui met de toeristentrein naar Machu Picchu.